Expresionismoa, sentimenduak eta autorearen emozioak (errealitate objetiboaren errepresentazioa baino gehiago) bilatzen dituen korronte artistikoa da.
Bizitzaren alde pesimista adierazten du, garai historikoaren zirkunstantzien ondorioz.
Modernisasioaren aurpegi izkutua, alineazioa, aislamendua eta masifikazioa artistengan nabarmendu egin ziren eta artistek gizakiaren sentimendu intimoenak erakutzi behar zituztela pentsatu zuten. Bere estetikaren oinarria ezinegon existentziala da.
Helburua ikuslearen eragite emozionala potetziatzea da, gaiak exageratuz. Emozioak errepresentatzen dituzte kanpoko errealitateaz arduratu gabe, baizik eta, barruko naturaz eta ikuslearengan iratzartzen diren inpresioetaz. Indar psikologikoa eta expresiboa kolore gogor eta puruen bidez adierazten da. Argiak eta perspektibak ez dute garrantzirik.
Arte-lan expresionistek escena dramatikoa aurkezten dute, barruko tragedia bat. Horregatik, agertzen diren pertsonaiak gizakiak bezala barik tipoak bezala agertzen dira. Ozeaniako eta Afrikako maskaren primitimismoa inspirazio iturri izan zen artistentzat.
Expresionismoaren aurrekariak
Expresionismoaren sustraietako batzuk aurkitzen ditugu Goya-ren margo beltzetan, zeintzuetan anatomia errepresentatzen zuten ustekeriak apurtzen diren mundu interiorrean barneratzeko. Hala ere, bat bateko erreferenteak Van Gogh eta Gaugain dira, teknikagatik eta sakonera psikologikoagatik.
Eragin handiko beste grupo bat simbolismoa da, zeinetan artistak sentimeduak, arimaren egoerak, beldur subjetiboak, fantasiak eta ametsak konkretatzen dituen margo objetiboa limitatuz.
Expresionismoa periodo preliminar batean hasten da Ensor belgikarraren eta Munch norbegiarraren eskutik.
Ensor (1860-1949)
Ensor-ek pertsonai maskaratuen eta karikatureskoen martxa fantasmalak irudikatzen ditu. Maskara ezezagunaren eta amenazadorearen expresioa bilakatzen da eta ironia giza kondizioen gainetik islatzen du. Bere margolanik ospetsuenak El asombro de la cámara de Wouse, La máscara y la muerte dira.
Edvard Munch (1863-1944)
Munch-ek Gaugain-en obretako irudi sinplifikatuetan aurkitzen du estimulurik garrantzitsuena. Hauek estutasuna eta bakardadea transmititzeko balio diote.Estu bizi izan zen, arazo psikikoak izan zituen eta sentimendu horiek dira bere margolanetan adieraziko dituenak.
Expresioa bere bizitza oinazetuaren ondorio bezala sortzen da. Giza irudiagatik eta erlazio pertsonalengandik predilekzioa sentitzen du. Gizakiak herioztaren aurrean duen inpotentziak obsesionatzen du eta emakumearekin identifikatzen du. Bizitzaren, indefentsaren, giza bakardadearen eta sexuaren bisio ikuspen negatiboa dauka.
Bere margolanik ospetsuena El grito izenekoa da.Osloko galeria nazionalen dago ikusgai.
Bizitzaren alde pesimista adierazten du, garai historikoaren zirkunstantzien ondorioz.
Modernisasioaren aurpegi izkutua, alineazioa, aislamendua eta masifikazioa artistengan nabarmendu egin ziren eta artistek gizakiaren sentimendu intimoenak erakutzi behar zituztela pentsatu zuten. Bere estetikaren oinarria ezinegon existentziala da.
Helburua ikuslearen eragite emozionala potetziatzea da, gaiak exageratuz. Emozioak errepresentatzen dituzte kanpoko errealitateaz arduratu gabe, baizik eta, barruko naturaz eta ikuslearengan iratzartzen diren inpresioetaz. Indar psikologikoa eta expresiboa kolore gogor eta puruen bidez adierazten da. Argiak eta perspektibak ez dute garrantzirik.
Arte-lan expresionistek escena dramatikoa aurkezten dute, barruko tragedia bat. Horregatik, agertzen diren pertsonaiak gizakiak bezala barik tipoak bezala agertzen dira. Ozeaniako eta Afrikako maskaren primitimismoa inspirazio iturri izan zen artistentzat.
Expresionismoaren aurrekariak
Expresionismoaren sustraietako batzuk aurkitzen ditugu Goya-ren margo beltzetan, zeintzuetan anatomia errepresentatzen zuten ustekeriak apurtzen diren mundu interiorrean barneratzeko. Hala ere, bat bateko erreferenteak Van Gogh eta Gaugain dira, teknikagatik eta sakonera psikologikoagatik.
Eragin handiko beste grupo bat simbolismoa da, zeinetan artistak sentimeduak, arimaren egoerak, beldur subjetiboak, fantasiak eta ametsak konkretatzen dituen margo objetiboa limitatuz.
Expresionismoa periodo preliminar batean hasten da Ensor belgikarraren eta Munch norbegiarraren eskutik.
Ensor (1860-1949)
Ensor-ek pertsonai maskaratuen eta karikatureskoen martxa fantasmalak irudikatzen ditu. Maskara ezezagunaren eta amenazadorearen expresioa bilakatzen da eta ironia giza kondizioen gainetik islatzen du. Bere margolanik ospetsuenak El asombro de la cámara de Wouse, La máscara y la muerte dira.
Edvard Munch (1863-1944)
Munch-ek Gaugain-en obretako irudi sinplifikatuetan aurkitzen du estimulurik garrantzitsuena. Hauek estutasuna eta bakardadea transmititzeko balio diote.Estu bizi izan zen, arazo psikikoak izan zituen eta sentimendu horiek dira bere margolanetan adieraziko dituenak.
Expresioa bere bizitza oinazetuaren ondorio bezala sortzen da. Giza irudiagatik eta erlazio pertsonalengandik predilekzioa sentitzen du. Gizakiak herioztaren aurrean duen inpotentziak obsesionatzen du eta emakumearekin identifikatzen du. Bizitzaren, indefentsaren, giza bakardadearen eta sexuaren bisio ikuspen negatiboa dauka.
Bere margolanik ospetsuena El grito izenekoa da.Osloko galeria nazionalen dago ikusgai.
